USA – Dag 5: Yosemite Valley
En dan nu de update van een zeer geslaagde dag in Yosemite Valley.
Zoals eerder al gezegd: het was donker toen we aankwamen. We sliepen ook hier in kleine houten hutjes, dus gans in de sfeer van ‘the great outdoors’.
’s Ochtends opgestaan, en man, wat een uitzicht! King’s Canyon is dan misschien mooier, maar de massieve rotsen van Yosemite zijn des te imposanter!
Hèt plan van de dag: Four Mile Trail naar de top van Glacier Point. ’s Avonds de dag ervoor zijn we tijdens een basebal-match aan de praat geraakt met een koppel wat al enkele keren in Yosemity geweest was, en ze raadden ons deze wandeling aan. Het is een tocht van 7,7km, een klim van om en bij de 1000m, en die brengt je tot de top van Glacier Point. Glacier Point ligt op een hoogte van net geen 2200m, en dus ongeveer een kilometer boven de vallei.
Toen we uit de shuttle stapten, die ons naar het beginpunt van het pad bracht, wees de chauffeur ons op één van de inwoners van het park: een coyote! Eindelijk eens wat ander dan herten of eekhoorns 😉
Toen we begonnen aan de wandeling was het al bewolkt, maar tegen dat we de eerste zig-zag klim achter de rug hadden, zaten we in de motregen. Aangenaam is wel anders. Eerst al afzien van de klim, en dan die regen en koude er nog bij!
Maar we bleven doorzetten. Het feit dat we zestigers tegenkwamen op het pad gaf ons hoop dat het echt wel haalbaar moest zijn om boven te geraken.
Hoe hoger je kwam, hoe indrukwekkender het uitzicht. De ene keer met wat meer wolken/mist dan de andere, maar telkens de moeite waard.
De grote granieten rotswanden waar we eerder naar op keken, kwamen hoe langer hoe meer binnen handbereik. Vanaf zo’n hoogte ziet de befaamde ‘El Capitan’ er toch net iets minder imposant uit 🙂
Na een tijd, net na zowat de laatste klim eigenlijk, was het gedaan met regenen. We ontmoetten een koppel britten uit York (ook zestigers), die ondertussen al 3 maanden van huis waren, en in de Grand Canyon gekampeerd hebben met de tent. Da’s natuurlijk ook een manier om jong te blijven 😉 Anyway, we ontmoetten ze na de regen, op net het mooiste stuk van de tocht. Eerst en vooral verscheen er voor onze ogen een regenboog in de vallei, de vallei waar we ondertussen al redelijk ver boven stonden, en dus stonden we ook boven de regenboog. De pot goud aan de grond hebben we dus niet gevonden, maar wel voor het eerst (en misschien voor het laatst) een regenboog kunnen zien van bovenaf!! We hadden er nooit bij stilgestaan dat dat kon, en het was alleszins een heel aparte ervaring!
Oké, nog een 20-tal postkaart-foto’s later waren we eindelijk boven geraakt. De wandeling was met momenten zwaar, en de regen hielp ook niet, maar uiteindelijk was het de moeite meer dan waard. Man, man, wat een uitzicht! 3 Uur hebben we erover gedaan, 2 flesjes water soldaat gemaakt, schrik voor stijve benen ’s anderendaags… Maar het was het allemaal waard!
Bovenaan ontmoetten we weer dezelfde mensen als onderweg, en ze waren allemaal heel blij om boven te zijn. We kwamen ook een ouder koppel tegen, Bill & Louise & 2 honden uit Virginia, waarmee we aan de babbel geraakt zijn. Zij hebben ons een heel aangename lift naar onder gegeven in hun kleine mobil-home. De rit duurde ongeveer een uur, en we hebben dus heel wat gebabbeld.
Tegen dat we weer beneden kwamen was het al voorbij 16u, dus nog even wat gegeten, een klein tourke gedaan, pizza gegeten, en dan weer ons hutje in. Zonder gsm, zonder internet, want dat hebben ze niet in de nationale parken. Dat zijn echt beschermde gebieden, dus heel beperkt qua technologie.
Morgen nog naar Hetch Hetchy, en daarna op naar San-Francisco!
Philip & Davy
sanghoku 