USA – Dag 12: Joshua Tree > Grand Canyon

Vanmorgen opgestaan onder een nog aangenaam warme woestijnzon, en koers gezet naar de Grand Canyon.

We zijn vanuit 29 Palms naar het noorden gereden om daar via de historische Route 66 verder oostwaarts te gaan.

De weg op zich is niet zo heel speciaal, maar je komt er wel nog overblijfselen van de vergane glorie tegen: leegstaande motels, geplunderde tankstations, een struik vol ondergoed, een berm waar ze met steentjes namen ingelegd hebben…

Tijdens de rit zijn we door de Mojave-woestijn gekomen. We merkten hier 2 grote delen in op. Het eerste deel was vrij plat, met struikjes; het tweede was bergachtiger, met cowboyland-bergen.

We hebben vandaag de belachelijk grote afstand afgelegd van 600km. Hetgeen ons nog het meeste opviel was hoe leeg die grote oppervlaktes zijn. Soms zie je in de verte wel een paar huizen staan, waar zelfs de postbode niet naartoe gaat. Hier doen ze het zo:

Een tweede ding was dat de wegen over heel lange lengtes kaarsrecht zijn, en tot in het oneindige lijken door te lopen. Op tijd tanken is hier de boodschap, want het is niet abnormaal dat je hier 200km lang geen teken van beschaving tegenkomt, laat staan een tankstation.

Een derde ding waar we een beetje van versteld stonden, zijn de lange-afstandstreinen. Eerst zagen we in de verte een bleke strook die leek te bewegen, maar geen idee wat het zou kunnen zijn. Nadien reden we dichter bij de spoorweg en viel het beter op. 4 locomotieven met heel veel wagons met containers op. Een ruwe schatting doet ons vermoeden dat die treinen gemakkelijk 1,5km lang zijn!

Op dit moment zijn we in Tusayan, een dorpje ongeveer 5 mijl ten zuiden van de Grand Canyon inkom. Gisteren zaten we nog te zweten in 35°-40° in de woestijn,  nu zitten we in de bergen met een temperatuur rond het vriespunt!
Morgen gaan we de Grand Canyon bezoeken, dus dat zal het gebrek aan highlights van vandaag ongetwijfeld compenseren.

Philip & Davy

USA – Dag 11: Joshua Tree National Park

Vandaag hielden we het in L.A. voor bekeken, en trokken we weer oostwaarts. Zo zijn we door het Joshua Tree National Park gereden.

Die naam kan je misschien wel bekend in de oren klinken. Voor de plantenkenners: de joshua-tree is een palmachtige boom; voor de muziekfanaten: the joshua tree is  een album van U2 (verderop nog iets meer hierover).

Het is een relatief klein park, maar naar Belgische normen nog steeds onnozel groot: een luttele 3200km². We reden langs het zuiden binnen, en daar was het al een tijdje een typische woestijn: droog, uitgestrekt, lage stugge struikjes…
Naarmate we verder noordwaarts reden begon dat stilaan te veranderen. We zagen sporen van eerdere waterstromen, en waar water is, zijn meer plantjes. We passeerden op een gegeven moment een veld Cholla-cactussen. Ze worden hier niet echt gekweekt, maar wel goed verzorgd om zo nadien weer uitgezet te worden.

Nog wat later op de trip was het landschap bezaaid met grote gladde rotsblokken. Van wat ik ervan onthouden heb, werden deze lang geleden vanuit de aardkorst naar boven gestuwd. Geologen zullen hier zeker hun kart kunnen ophalen, maar deze rotsen zijn vooral bekend bij bergbeklimmers.

Later zijn we ook aan Key’s View gestopt. Dit is een hogerop gelegen uitkijkpunt van waaruit je de San Andreasbreuk aan het werk kan zien. Elk jaar schuift dit punt bijna 3cm op t.o.v. de bergketen aan de horizon. Er waren geen wolken of mist, maar heel ver konden we niet goed kijken want er hing een hele waas over het landschap. Deze blijkt afkomstig te zijn van het vocht in de grond wat verdampt en opstijgt.

Van hieruit zijn we doorgereden naar het Harmony Motel. In het begin had ik het toch over U2? Zij werden zo geïnspireerd door de grillige vormen van de bomen en de rotsen, dat ze er een album aan toegewijd hebben. Het motel waarin ze lang geleden hebben geslapen, is ditzelfde Harmony Motel!

Eens aangekomen hebben we eerst de was gedaan, en dan gaan eten in een italiaans restaurantje wat nog niet lang open was. Het ‘dorp’ hier is niet meer dan een lange straat met wat winkels enzo rond en enkele invalswegen. Middle of nowhere dus, maar de italiaan deed heel hard zijn best, en de serveersterkes mochten er best wel wezen!

We hebben zonet de dag afgesloten door eens te gaan liggen in de lekker warme jacuzzi van het motel.

Midden van de woestijn, de hele dag 35-40°, slapen in een boerengat met knappe dienstertjes, een warm bubbelbad onder de sterren, en ondertussen huilende coyotes in de nacht (eerst leken het er 2, nu wel 200).

Only in America, baby!

Morgen Route 66 richting Grand Canyon.

Philip & Davy

USA – Dag 10: Los Angeles

Vandaag zijn we in L.A. rondgegaan/gereden. ’s Ochtends eerst naar het strand (Muscle Beach, waar in de jaren 40 het concept ‘fitness’ ontstaan is), en de Santa Monica Pier met het pretpark op. Deze pier is ook een van de uiteinden van de legendarische Route 66.

Van daaruit naar de Tar Pits. Die liggen gewoon in een park in de stad, en het is een van de weinige plaatsen waar teer naar boven borrelt (er zijn er wereldwijd nog een 5-tal andere). Hier zijn nog steeds opgravingen aan de gang. Doorheen de geschiedenis zijn er veel dieren, mensen en voorwerpen in beland en gezonken, en die zijn ze nu aan het bovenhalen.

Vervolgens naar de Walk of Fame, met de befaamde sterrentegels, en de film & evenementzalen: Chinese Theatre, het Dolby Theatre (de oscaruitreikingen gaan hier elk jaar door), en het Hollywood & Highland Center (een winkelcomplex, mar de centrale weg ligt in het verlengde van de Hollywoodletters, dus van hieruit kan je het duidelijk zien.

Na gegeten te hebben zijn we verder gereden naar het historische hart van de stad: El Pueblo de Los Angeles. Hier is ooit de stad ontstaan, en er zijn nog een heel aantal authentieke gebouwen aanwezig. Vlakbij liggen ook Chinatown en Little Tokyo, waar we ook even naartoe gewandeld zijn. Vooral Little Tokyo vonden we gezellig aandoen.

Ter indicatie, want zoals ik het hier neerschrijf lijkt dat niet veel, kan ik je vertellen dat we met deze rit zo’n 150km gereden hebben. Zo zie je maar hoe groot de stad werkelijk is!

’s Avonds zijn we in de studentenwijk met Caroline nog gaan eten en iets gaan drinken. We zijn iets gaan drinken in een sportcafé, waar het per toeval (hopen we, Caroline) ook karaoke-avond was. Vooral de buitenwipper zag er nog het hardst van af. (buitenwippers heb je overal in de steden, zij controleren de identiteitskaarten om zo minderjarigen buiten te houden)

Tegen dat we dan weer thuis waren (nog maar eens 25km) was het al 1u, dus de hoogste tijd om te slapen!

Philip & Davy

USA – Dag 9: Cambria > Los Angeles

Vandaag hebben we onze rit zuidwaarts verdergezet.

Onderweg niet zo heel veel te beleven, de highway was al heel wat minder interessant als gisteren, maar toch nog een heel stuk langs de kustlijn gereden.

Uiteindelijk kwamen we weer in de bewoonde wereld terecht: Malibu (strand van Baywatch). De sterattractie (behalve de strandwachtershuisjes) is hier de mensen. Het was een heel mooie dag vandaag, maar toch waren de stranden niet overbevolkt. Hopelijk morgen meer variatie in deze opmerkelijke dierensoort.

Van daaruit dan doorgereden op zoek naar de befaamde Hollywoodletters, en na lang zoeken ook gevonden. Ze zijn in’t echt lang zo groot niet als ze geportretteerd worden.

We zitten nu in een motelletje in Santa-Monica, aan de kust van L.A. Los Angeles is een groooote stad, als je het nog zo kan noemen tenminste. Je kan het bijna vergelijken met de verzamelde gemeentes van zonhoven-hasselt-diepenbeek: alles wat je je kan inbeelden, maar ver uit elkaar. Gevolg is ook dat je niet echt een centrum ofzo hebt; dus waar de mensen wonen, zijn niet per definitie ook winkels/cafes/restaurants. Net als ons hotelletje: vlak tegen het strand, maar dan heb je het ook wel gehad…

Vanavond hebben we dan ook met Caroline afgesproken, een vriendin van Davy uit onze studententijd. Ze woont & werkt hier nu al een 3-tal jaar op de universiteitscampus. We zijn samen pizza gaan eten (heel lekker trouwens), en daar vertelde ze dat ze dat centrum-gevoel ook wel mist…

Morgen gaan we nog een paar stranden kijken, en een paar dingen in de stad, en overmorgen is het weer richting woestijn voor Joshua Tree Park.

Philip & Davy

USA – Dag 8: San Francisco > Cambria

Hallo,

Vandaag vertrokken we uit San Francisco richting L.A.

’s Ochtends eerst naar Fisherman’s Wharf, dan langs het water naar het noorden om de Golden Gate Bridge te zien, en dan over Highway 1 naar het zuiden.

Vanaf de pieren in de vissersbaai konden we in de verte Alcatraz zien, het beroemde/beruchte gevangeniseiland:

Zoals je kan zien, hangt er een waas boven het eiland. S.F. staat bekend als fog-city (mist-stad). Deze mist komt binnengerold vanaf de oceaan. De warmere, vochtige zeelucht wordt naar het oosten geblazen, maar vlk voor de S.F. kustlijn is er een stroming van koeler water, waardoor die lucht afkoelt en mist vormt.
Op Google vind je daar wel coole prentjes van, maar wij hebben het in het echt zien gebeuren.
We waren dus op weg naar de Golden Gate Bridge, maar toen we aan de zuidelijke voet stonden, zagen we ze in mist gehuld. We zijn de brug dan maar overgereden, in de hoop dat op die tijd de mist weggetrokken zou zijn, maar daar kwam niets van in huis. We hebben de brug dus gezien, maar niet in zijn geheel:

 

De weg die over de brug gaat, is Highway 1. Deze vertrekt een heel stuk ten noorden van S.F., en loopt tot net ten zuiden van L.A.. Deze snelweg (niet hetzelfde als een autostrade van bij ons) is voor sommigen de mooiste weg ter wereld. In de bossen van Sequoia & King’s Canyon hebben we 2 noren ontmoet, die dezelfde route als ons deden, maar in omgekeerde richting. Ze waren hier dus al geweest en zeiden dat deze baan een van de meest fantastische dingen was die ze al gezien hadden. Hij loopt namelijk voor een groot deel langs de grillige oceaankust. Niet op een afstand van 5 km, maar op een afstand van ‘ik stap uit, doe 5 passen, en val in het water’!

Na vandaag kunnen we niet anders dan het met de noren eens zijn. Kronkels en bergen, en na elke bocht of heuveltop verschijnt een nieuwe, adembenemend mooie baai. De ene keer met een strand, de andere keer met hoge rotskliffen waar de golven op stukbreken, dan weer een baai met verschillende kleinere rotsen verspreid over het water die de golfslag breken. Geen appartementen, hotels of campings, maar puur natuur, pure wildernis, met hier en daar wel een villa tegen de bergwanden gebouwd.
Het is moeilijk uit te leggen wat er zo speciaal aan is, dus vandaar enkele foto’s. Deze zijn allemaal gemaakt vanuit de auto, of stopplaatsjes op de pechstrook.

Deze 4 foto’s zijn genomen op een rit van om en bij de 6u, en zijn dus maar een heel kleine selectie, maar zo krijg je een idee wat we die hele tijd hebben mogen aanschouwen.

En alsof dat nog niet genoeg was, trakteerde de zon ons ook nog op een picture-perfect sunset! We stonden op een kleine parking naast de baan, met nog een 6-tal andere wagens, en iedereen werd er stil van, en deed hetzelfde als wij: zwijgen, kijken, en foto’s nemen 😉

 

Hierna was het ongeveer 19u, dus nog 2u te gaan tot Cambria. Da’s een klein ‘dorpje’ halfweg S.F. en L.A., niet veel meer dan een weg langs het strand vol met hotelletjes voor vooral pasgetrouwde koppeltjes 😉
Net nog heel lekker gegeten in de Bar & Grill, waar – geloof het of niet – de bedienster ook weer in België geweest is, EN zelfs nog een beetje nederlands sprak!

Morgen 4u rijden naar L.A., we slapen daar in Santa Monica, de naam ken je wellicht wel van de vele films die hier zijn opgenomen.

Hollywood, here we come!!

Philip & Davy

USA – Dag 7: San Francisco

Vandaag was het ‘museumdag’:

– ’s ochtends naar het SFMOMA (San Francisco Museum of Modern Arts): Magritte, Klee, Picasso, Matisse, … Geen foto’s wegens welbekend…
– vervolgens naar het Cartoon Museum: hier was een speciale tentoonstelling over de nieuwe animatiefilm ‘Paranorman’, met kleipopjes en sets die in de film gebruikt werden. Geen foto’s wegens niet toegelaten.
– dan op zoek naar de typische trammetjes:

– dan naar het Golden Gate Park voor de ‘California Academy of Sciences‘: Dit is een leerrijk ‘museum’ met levende en opgezette dieren, aquarium, coole regenwoud-bubbel, activiteiten voor de kleinsten, en een planetarium. Een greep uit het aantal (levende) dieren dat we daar gezien hebben: slangen, gekko’s, gifkikkertjes, grote vlinders, fluo-kwallen, zeepaardjes, krokodil, penguins, …
Het dak is overigens een ‘levend’ dak, namelijk bedekt met gras en planten enzo. Daar hebben we dan ook teletubbieland ontdekt!

’s Avonds nog heeeel lekkere sushi gegeten, en baseball gaan kijken in hetzelfde cafe: The Mad Dog in the Fog 😉

Ik vond S.F. best wel een leuke stad. ’s Avonds moet je wel een beetje opletten waar je komt (parken vermijden enzo), maar voor de rest wel leuk. Niet onnozel groot of complex; heuvels die voor een serieuze klim zorgen nu en dan, maar ook voor wisselende perspectieven.
Er zijn ook niet gek veel flatgebouwen, het merendeel van de gebouwen zijn victoriaanse huisjes. Zo doet S.F. echt aan als een woon & leef-stad.
Ik noem het een beetje het Hasselt van Amerika: een echte stad-stad, maar toch niet te onpersoonlijk.

Morgen Golden Gate Bridge, en dan over Highway 1 naar het zuiden, richting L.A.
Philip & Davy

USA – Dag 6: Yosemite > San Francisco

Vandaag zijn we vanuit Yosemite Valley naar San Francisco gereden.

Vanochtend zijn we eerst nog naar Hetch Hetchy geweest. Dit is een vallei even ten noorden van Yosemite Valley. Deze vallei is veel minder toeristisch dan Yosemite, maar daarom niet minder mooi. Wat je hier wel hebt, is een gigantisch meer. Dit is er gekomen na de bouw van een dam in de jaren 20. Deze dam zou San-Francisco van voldoende drinkwater, en extra stroom, moeten voorzien. In die tijd was er een hele controverse over de bouw ervan, want dat betekende dat een heel groot deel van de vallei onder water zou komen te staan. De dam is er toch gekomen, met een groot meer als gevolg. (en ja, het weer was weer miserabel)

Momenteel is er naar’t schijnt weer een hele discussie aan de gang om de dam af te brengen, en de vallei in ere te herstellen.

Na een korte wandeling aan het meer zijn we dan naar San-Francisco getrokken. Zoals je gemerkt/gelezen hebt, was er in Yosemite wel een beetje gsm, maar amper internet. Dat had 2 vervelende consequenties: 1. geen updates op deze site, en nog erger 2. geen mogelijk om een hotel te boeken op voorhand.
Davy heeft onderweg uren gezocht naar een plek waar ze nog een kamer hadden voor 2 nachten. Uiteindelijk was het ongeveer 17u30 eer we nog een motel gevonden hadden. Gelukkig maar, want de stad is het hele weekend volgeboekt!

Vanavond hebben we niet zo veel meer gedaan. We zijn een pint gaan pakken in ‘The Mad Dog In The Fog’, een cafe hier in de buurt. Het interieur was al voorzien op Halloween; baseball op tv (een soort halve finale, dus veel enthousiaste kijkers); en Belgisch bier op de tap!

Ondertussen is het hier alweer 2u, dus hoog tijd om te slapen. Morgen is het waarschijnlijk voornamelijk museumdag, maar ook Golden Gate Bridge, en de typische oude trammetjes die je misschien nog wel kent van de begingeneriek van Full House, wat zich hier afspeelde.

Groeten en slaapwel,

Philip (& Davy die al slaapt 😉 )

USA – Dag 5: Yosemite Valley

En dan nu de update van een zeer geslaagde dag in Yosemite Valley.

Zoals eerder al gezegd: het was donker toen we aankwamen. We sliepen ook hier in kleine houten hutjes, dus gans in de sfeer van ‘the great outdoors’.

’s Ochtends opgestaan, en man, wat een uitzicht! King’s Canyon is dan misschien mooier, maar de massieve rotsen van Yosemite zijn des te imposanter!

Hèt plan van de dag: Four Mile Trail naar de top van Glacier Point. ’s Avonds de dag ervoor zijn we tijdens een basebal-match aan de praat geraakt met een koppel wat al enkele keren in Yosemity geweest was, en ze raadden ons deze wandeling aan. Het is een tocht van 7,7km, een klim van om en bij de 1000m, en die brengt je tot de top van Glacier Point. Glacier Point ligt op een hoogte van net geen 2200m, en dus ongeveer een kilometer boven de vallei.

Toen we uit de shuttle stapten, die ons naar het beginpunt van het pad bracht, wees de chauffeur ons op één van de inwoners van het park: een coyote! Eindelijk eens wat ander dan herten of eekhoorns 😉

Toen we begonnen aan de wandeling was het al bewolkt, maar tegen dat we de eerste zig-zag klim achter de rug hadden, zaten we in de motregen. Aangenaam is wel anders. Eerst al afzien van de klim, en dan die regen en koude er nog bij!
Maar we bleven doorzetten. Het feit dat we zestigers tegenkwamen op het pad gaf ons hoop dat het echt wel haalbaar moest zijn om boven te geraken.
Hoe hoger je kwam, hoe indrukwekkender het uitzicht. De ene keer met wat meer wolken/mist dan de andere, maar telkens de moeite waard.
De grote granieten rotswanden waar we eerder naar op keken, kwamen hoe langer hoe meer binnen handbereik. Vanaf zo’n hoogte ziet de befaamde ‘El Capitan’ er toch net iets minder imposant uit 🙂

Na een tijd, net na zowat de laatste klim eigenlijk, was het gedaan met regenen. We ontmoetten een koppel britten uit York (ook zestigers), die ondertussen al 3 maanden van huis waren, en in de Grand Canyon gekampeerd hebben met de tent. Da’s natuurlijk ook een manier om jong te blijven 😉 Anyway, we ontmoetten ze na de regen, op net het mooiste stuk van de tocht. Eerst en vooral verscheen er voor onze ogen een regenboog in de vallei, de vallei waar we ondertussen al redelijk ver boven stonden, en dus stonden we ook boven de regenboog. De pot goud aan de grond hebben we dus niet gevonden, maar wel voor het eerst (en misschien voor het laatst) een regenboog kunnen zien van bovenaf!! We hadden er nooit bij stilgestaan dat dat kon, en het was alleszins een heel aparte ervaring!

Oké, nog een 20-tal postkaart-foto’s later waren we eindelijk boven geraakt. De wandeling was met momenten zwaar, en de regen hielp ook niet, maar uiteindelijk was het de moeite meer dan waard. Man, man, wat een uitzicht! 3 Uur hebben we erover gedaan, 2 flesjes water soldaat gemaakt, schrik voor stijve benen ’s anderendaags… Maar het was het allemaal waard!

Bovenaan ontmoetten we weer dezelfde mensen als onderweg, en ze waren allemaal heel blij om boven te zijn. We kwamen ook een ouder koppel tegen, Bill & Louise & 2 honden uit Virginia, waarmee we aan de babbel geraakt zijn. Zij hebben ons een heel aangename lift naar onder gegeven in hun kleine mobil-home. De rit duurde ongeveer een uur, en we hebben dus heel wat gebabbeld.

Tegen dat we weer beneden kwamen was het al voorbij 16u, dus nog even wat gegeten, een klein tourke gedaan, pizza gegeten, en dan weer ons hutje in. Zonder gsm, zonder internet, want dat hebben ze niet in de nationale parken. Dat zijn echt beschermde gebieden, dus heel beperkt qua technologie.

Morgen nog naar Hetch Hetchy, en daarna op naar San-Francisco!

Philip & Davy

USA – Dag 4: Kings Canyon > Yosemite Valley

Na 3 dagen internetloos te zitten, zijn we er weer!

Op dag 4 zijn we dus door King’s Canyon gereden en zo door naar Yosemite Valley.

King’s Canyon werd door John Muir beschreven als een nog grotere/mooiere vallei als die van Yosmite. We waren dus heel benieuwd.

In King’s Canyon verbleven we in cabins, kleine houten hutjes waar niet veel meer instond dan 2 bedden en een kast.
’s Ochtends vroeg zijn we naar de top van de berg gewandeld vanwaar we een zicht kregen op de canyon. Dat was een relatief korte wandeling, maar het uitzicht was adembenemend mooi.
Daarna hebben we de Grant Tree Trail gedaan. Dit is een wandeling doorheen heen relatief klein gebied met nog meer reuzen-sequioia’s, maar het fijne was dat er hiet ook enkele stammen platlagen, zodat we nog beter merkten hoe groot die dingen echt wel zijn. Door een van de stammen konden we gewoon door wandelen zonder ons te moeten bukken!

Daarna hebben we Highway 180 genomen naar het oosten. Dieper de canyon in dus. Onderweg geen gebrek aan overweldigende viewpoints, indrukwekkende watervallen, of rustgevende weides, en de alomtegenwoordige massieve granieten rotswanden die de vallei omsluiten.

Wilde dieren waarvoor je op de uitkijk moet staan: herten (niet zo gevaarlijk), beren (spijtig genoeg niet gezien) en puma’s (ook niet gezien, gelukkig maar). Nu ja, wild… Die herten zien de mensen niet als een bedreiging en gaan het dus ook niet op een lopen zetten. De volgende foto zal dat dan ook wel duidelijk maken (de meneer kennen we niet, maar was wel al heel kortbij geslopen)

De 180 stopt op een gegeven moment, en dus moesten we ook de hele weg terug opnieuw afleggen. Onderweg gestopt om te tanken aan de oudste zwaartekrachtpompen van Amerika. Geen idee hoe ze werken (uitleg vd bediende was nogal vaag), maar alleszins een raar zicht, en de prijs was per liter en niet per gallon!

Dus op weg naar Yosemite Valley, één van de hoogtepunten van onze reis. Onderweg weer heel veranderlijke uitzichten (bergen, grote vlaktes, groene valleien,…), maar tegen dat we ginder aan kwamen was het alweer donker…

Benieuwd wat het ochtendgloren voor ons in petto zal hebben!

Philip & Davy

USA – Dag 3: Sequoia National Forest

Hallo alweer!

De rit van vandaag liep dus van Kernville, net aan de zuidelijke rand van Sequoia, naar Grant Grove in nabij King’s Canyon.

Maar eerst nog een foto van die leuke inn van gisteren in Kernville:

Anyway, vandaag dus door Sequoia National Forest gereden. Niet heel het park bestaat uit grote bomen. Zowat het merendeel van de dag reden we door een nogal bruin/okerkleurig landschap, met grote ranches (en neem groot hier maar wat groter dan wat uw eerste gedacht is bij een ranch). ’s Middags hebben we bokes gegeten bovenaan een kronkelige bergweg, en van hieruit hadden we een goed zicht op het hele gebied. Ik weet niet waarom het gras bruin was, maar ga ervan uit dat het in de herfst sterft, in de winter onder de sneeuw ligt en in de lente weer uitkomt. Wat hier enorm opviel (en eigenlijk ook in Death Valley) is de opmerkelijke aanwezigheid van de stilte. Je hoorde er echt niets, behalve het occasionele briesje wat de blaadjes aan de bomen deed ritselen. Wie dus op zoek is naar rust, here’s the place to be!

Na een tijd kwamen we uiteindelijk aan in het ‘Giant Forest’, het gebied met de reuzen-sequoia’s/mammoetbomen. Wanneer je hoort van mensen die er geweest zijn dat die dingen groot zijn, heb je zelf al een beeld voor ogen. Neem het maar van ons aan dat dat beeld wellicht onrecht aandoet aan de werkelijke omvang van die dingen! (en niet alleen de bomen zijn bovenmaats, maar ook de rotsblokken die best wel groot zijn, verbleken in het niets naast zo’n boom. net of het hier een speeltuin voor reuzen was.)
Een foto om dit duidelijk te maken is nogal moeilijk, maar ik zal toch mijn best doen.
Hieronder een foto van zo’n boom, met Davy ervoor. Dit was nog een ‘kleine’ van de reuzen-sequoia’s 😉

Met hier rond te wandelen kom je overal bordjes tegen van beren enzo. We waren dus een beetje op onze hoede, maar hebben er geen gezien. Wel een groepje herten dat vlak langs het wandelpad stond te eten, en die helemaal geen aanstalten maakten om weg te lopen toen we dichterbij kwamen. Wilde dieren op minder dan 5m afstand!

Nadien zijn we nog naar de beroemde ‘General Sherman’ gaan kijken, maar tegen dat we daar waren was het al donker, dus geen goede foto’s.

Hoedanook, het woord wat we ongeveer gelijktijdig in de mond namen toen we die bomen voor het eerst zagen: ‘DAMN!’ (yup, 5th level, just before ‘hell no!’ 😉 )

Hierna zijn we in het pikkedonker (hier staan al zeker geen straatlampen, en zelden reflectortjes) doorgereden naar Grant Grove. Van hieruit gaan we morgen een kijkje nemen naar nog wat andere grote bomen, en een zicht over King’s Canyon. Daarna gaat het richting Yosemite park, waar we grote rotsen zullen zien.

Tot de volgende update, wanneer dat is zal afhangen van gsm-ontvangst/wifi, want in de nationale parken zijn die er zelden tot nooit (afkicken!).

Philip & Davy signing off…